Η Νέα Κινηματογραφική Λέσχη Ηρακλείου σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης παρουσιάζουν για ακόμη μια χρονιά μία επιλογή ταινιών του φεστιβάλ που οι δημιουργοί τους επέλεξαν να προβληθούν ελεύθερα στο ελληνικό κοινό. Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Μαρτίου στον Κοινωνικό Χώρο (Μονής Αγκαράθου 9) με ελεύθερη είσοδο. Όσοι θεατές θέλουν, μπορούν να συνεισφέρουν συσκευασμένα τρόφιμα για το κοινωνικό παντοπωλείο και το συσσίτιο.
Αναλυτικά το πρόγραμμα των προβολών:
Σάββατο, 28 Μαρτίου
18:00 Oppression (Μυρτώ Συμεωνίδου, Νίκος Πανιεράκης – 45’)
Ο ανέκαθεν βαλλόμενος χώρος της δημοσιογραφίας έρχεται τώρα αντιμέτωπος με την οικονομική κρίση. Όσο αυτή βαθαίνει, οι παρεμβάσεις στο δημοσιογραφικό έργο αυξάνονται και οι δημοσιογράφοι καλούνται να επιλέξουν αν θα ακολουθήσουν μία κεντρική γραμμή ή αν θα τολμήσουν να τηρήσουν διαφορετική στάση. Αυτοί που τολμούν, ρισκάρουν όχι μόνο να απολυθούν ή να διωχθούν νομικά, αλλά διακινδυνεύουν ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα. Το Oppression παρουσιάζει μερικά μόνο από τα εκατοντάδες περιστατικά που δείχνουν ότι ένα από τα θύματα της κρίσης στην Ελλάδα είναι η ελευθεροτυπία.
18:45 Ζωντανοί μες στο τσιμέντο (Γιώργος Γκουνέζος – 14’)
Γκράφιτι: μια μορφή τέχνης σε δημόσιο χώρο που έχει να κάνει με τον εγωισμό, την οργή, την εξερεύνηση και την οικειοποίηση του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε. Στόχος της είναι η υπενθύμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, άλλα και η επικοινωνία. Σκοπός αυτού του ντοκιμαντέρ είναι να αναδείξει το ρόλο της δημόσιας τέχνης στον αστικό ιστό και, μέσα από συνεντεύξεις και συλλογικές δράσεις, να παρουσιάσει την τέχνη του graffiti ως μια μορφή έκφρασης και αντίδρασης σε μια οικονομικά, ηθικά και πολιτικά εξαθλιωμένη πόλη.
19:10 Non Omnis Moriar (Θεοδοσία Γραμματικού – 67’)
Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης. Mια απεργία που έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Νοέμβρης 2011. Στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας οι μηχανές του εργοστασίου παγώνουν και η πύλη του εργοστασίου θα γίνει ο χώρος των συναντήσεων, των συζητήσεων, των εκδηλώσεων, των λογομαχιών. Εννιά μήνες εκεί, στους δρόμους της Αθήνας, της Ελευσίνας, στο Βόλο. Η απεργία ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα,έγινε γνωστή και αγκαλιάστηκε από χιλιάδες εργαζομένους του κόσμου. Οι σκηνές από την απεργία πλέκονται με την αφήγηση των χαλυβουργών, που μας αφηγούνται πώς βίωσαν την απεργία, και το voice over. Τι το ξεχωριστό είχε λοιπόν αυτή η απεργία;
20:20 Φασισμός Α.Ε. (Άρης Χατζηστεφάνου – 74’)
Το ντοκιμαντέρ διηγείται μικρές, άγνωστες ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού και τις διασυνδέσεις του με τα οικονομικά συμφέροντα κάθε εποχής. Μαζί ταξιδεύουμε από την Ιταλία του Μουσολίνι στην Ελλάδα της Κατοχής, του Εμφυλίου και της Δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ στο σήμερα. Το νέο ντοκιμαντέρ θα συνεχίσει στα βήματα του Debtocracy και του Catastroika, όπου περιγράψαμε τα αίτια της κρίσης χρέους, τις επιπτώσεις του μνημονίου, την κατάλυση της δημοκρατίας και το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας.
Κυριακή, 29 Μαρτίου
18:00 Η αρχαιολόγος (Κίμων Τσακίρης – 90’)
Η Γεωργία Καραμήτρου, αρχαιολόγος που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην προστασία του φυσικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας, δίνει την τελευταία μάχη της καριέρας της. Έχει μερικούς μήνες μπροστά της για να σώσει ό,τι μπορεί από έναν μεγάλο αρχαιολογικό χώρο που θα χαθεί για πάντα στο βυθό μιας τεχνητής λίμνης. Στη προσπάθειά της αυτή, καλείται να αντιμετωπίσει μια σειρά από εμπόδια, να σταθεί δυνατή και να αναδείξει στο τέλος το νόημα της «προσωπικής ευθύνης» και τη σημασία να την αναλαμβάνεις.
19:30 Πυρπόληση γυναικών στην Καλή Συκιά – «Ολοκαύτωμα» από Γερμανούς Ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής (Τάσος Μπιρσίμ – 27’)
Πρόκειται για ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ, σχετικά με τις θηριωδίες και βαρβαρότητες, των Γερμανών ναζί, σε βάρος κατοίκων σε χωριά στο Ρέθυμνο, στη Nότια Κρήτη, στη διάρκεια της κατοχής. Συγκεκριμένα, στα ορεινά χωριά Καλή Συκιά, Σελιά και Ροδάκινο, ναζί έκαψαν ζωντανές γυναίκες και ηλικιωμένους, μεταξύ αυτών και μια έγκυο κι έναν 86χρονο, που αντιστάθηκαν στην εισβολή στα σπίτια τους και δεν μαρτύρησαν που ήταν κρυμμένοι οι άνδρες τους, τους οποίους οι Γερμανοί έψαχναν να εκτελέσουν. Στο ιστορικό ντοκιμαντέρ περιλαμβάνονται μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων, αλλά και κατοίκων που έζησαν τα βάρβαρα αυτά γεγονότα, το 1943. Χαρακτηριστική είναι η φράση μιας γυναίκας που λέει, μεταξύ άλλων, ότι «βουίζουν ακόμα στο χωριό αλλά και στα αυτιά των κατοίκων τα ουρλιαχτά των γυναικών που καιγόντουσαν ζωντανές!»
20:15 Έλντα, μια γέννα (Χρίστος Ξενιτόπουλος – 41’)
Ή Έλντα βρίσκει μια νέα πατρίδα στην Ελλάδα κι ανακαλύπτει ένα επάγγελμα που γεμίζει τη ζωή της με αγάπη. Εντοπίζοντας ένα ουσιαστικό πρόβλημα στους κόλπους της μαιευτικής, παίρνει τον έλεγχο από την πολιτεία, τους γιατρούς και τα νοσοκομεία και τον επιστρέφει στις γυναίκες, δίνοντάς τους την ευκαιρία να πάρουν επιτέλους τον τοκετό στα χέρια τους. Το Έλντα, μια γέννα είναι μια ιστορία για τα πολλά πρόσωπα της μητρότητας, αποδεικνύοντας πως όλες οι γυναίκες είναι μητέρες με τον τρόπο τους, ακόμα κι αν δεν έχουν κάνει ποτέ παιδιά.
21:00 Dancing to Connect – Χορεύω άρα επικοινωνώ (Μαρία Δαμκαλίδη, Λεωνίδας Κωνστανταράκος, Σταύρος Πετρόπουλος – 17’)
Μπορεί ο χορός να ενώσει; Η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση φέρνει το χορό στα σχολεία, με το «Dancing to Connect (Χορεύω άρα επικοινωνώ)», ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για εφήβους που δημιουργήθηκε από την Battery Dance Company της Νέας Υόρκης και έχει φιλοξενηθεί σε περισσότερες από 30 χώρες. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τη δημιουργική διαδικασία παρακολουθώντας τους μαθητές πέντε σχολείων της Αθήνας και πέντε σχολείων της Πάτρας, από τις πρόβες και τη γνωριμία με τους δασκάλους-χορευτές μέχρι την παράσταση στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης με τις χορογραφίες που δημιούργησαν οι ίδιοι οι έφηβοι μέσα από συλλογική δουλειά και αυτοσχεδιασμό.
21:30 Μάνα (Βάλερυ Κοντάκου – 70’)
Το 1962, μια παρέα κοριτσιών έγινε πρωτοσέλιδο όταν το έσκασαν απ’ το σπίτι για να κλειστούν σε μοναστήρι. Κάθε φορά που το έσκαγαν όμως, οι γονείς τους τις έφερναν με το ζόρι πίσω, μέχρι που η τρίτη απόπειρά τους στέφθηκε με επιτυχία. Σκοπός τους όμως δεν ήταν να απομονωθούν απ’ την κοινωνία με νηστεία και προσευχή. Αυτό που ήθελαν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ήταν να προσφέρουν καταφύγιο σε παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά. Μισόν αιώνα αργότερα, οι πρωτεργάτριες του Λυρείου Παιδικού Χωριού συνεχίζουν να περιθάλπουν παιδιά χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος και την εκκλησία. Το Μάνα είναι μια διαφορετική ιστορία γυναικείας χειραφέτησης που έχει αλλάξει τις ζωές εκατοντάδων παιδιών ώς τώρα, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του όρου ανύπαντρη μητέρα!