"Όταν η προσφυγική κρίση έφτασε στο κατώφλι μου το πρώτο μου μέλημα ήταν να αποκτήσω προσωπική άποψη πάνω στο θέμα. Άρχισα να επισκέπτομαι διαφορετικούς τόπους. Τη Λέσβο, τον προσφυγικό καταυλισμό Zaatari στην Ιορδανία, τον Πειραιά και την Ειδομένη. Κι ενώ κύριος στόχος μου ήταν η φωτογραφική αποτύπωση, έπιασα τον εαυτό μου να περνάω περισσότερο χρόνο συζητώντας, κάνοντας παρέα με τους ανθρώπους αυτούς. Ένιωσα ότι η μεγαλύτερη ανάγκη τους ήταν η επικοινωνία και το πώς θα γεμίσουν τον κενό αυτό χρόνο της αναμονής. Γλίτωσαν τον πόλεμο, διέσχισαν το Αιγαίο και βρέθηκαν πλέον καρφωμένοι σε ενα μέρος, βιώνοντας την ψυχολογική βία της αναμονής. Η αναμονή έχει δύο όψεις, την θετική πλευρά την ελπίδας, τα όνειρα για μια καλύτερη ζωή, αλλά την ίδια στιγμή και τον κενό και ανιαρό χρόνο της καινούριας καθημερινότητας.
Περιμένοντας μια ανώτερη αρχή να αποφασίσει για το μέλλον τους δεν έχουν και πολλές επιλογές. Η αίσθηση της αναμονής χωρίς να ξέρουν τι κατάληξη θα έχει, μπορεί να δημιουργήσει πολύ αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία."
Στυλιανός Παπαρδέλας
Anamoni (Αναμονή) είναι ένα έργο που συνδέει την καθημερινή ζωή των προσφύγων σε αυτές τις τέσσερις περιοχές ενδιαφέροντος.
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.
Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.
Μενέλαος Λουντέμης, Αναμονή