Άη Γιάννης, Αστερούσια, Σάββατο 24 Αυγούστου 2014…
… είναι από τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Η Μεσαρά μοιάζει με σκηνικό από ταινία γουέστερν, όπου το μόνο που κινείται είναι μπάλες από ξερούς θάμνους. Η θερμοκρασία «Σαχάρας» μοιάζει απολύτως ταιριαστή στο ερημικό , πετρώδες τοπίο των Αστερουσίων. Κι εκεί, κάτω χαμηλά, σε ένα ακρογιάλι του Λιβυκού «κάτι γίνεται».
Η βραδιά είναι ξάστερη στον Άη Γιάννη. Φεγγάρι δεν έχει. Ο λίβας φέρνει καυτά κύματα απόγνωσης. Και στην ταβέρνα / καντίνα του Ζερβού, οι παρέες πίνουν κρύες μπύρες για να ξεσκάσουν. Αρχίζει το ούτι, αρχίζει η λύρα, αρχίζει το λαούτο. Έρχεται και το μπουζούκι. Κρητικά, ρεμπέτικα, ταμπαχανιώτικα. Στην πορεία καταφτάνει και μια κιθάρα να τραγουδήσει τη Φεϊρούζ – τραγούδι που γράφτηκε θαρρείς για να ακουστεί σε τούτη την εσχατιά του κρητικού νότου.
Κι ύστερα… έρχονται οι τρεις μάγοι. Μια ολλανδέζα με το βιολί της. Ο αμερικανός Mr Fish (έτσι μας συστήθηκε) με το ακορντεόν του. Κι ο συρο-αλγερινός που ήρθε από τη Γαλλία στην Ελλάδα για να μάθει να παίζει λύρα με συμπαθητικές χορδές, με τα περίεργα, πρωτόγονα ντέφια του. Κανείς δεν γνωρίζει από πριν κανέναν. Κρητικά, ρεμπέτικα, ταμπαχανιώτικα, αναμειγνύονται με τσιγγάνικες μουσικές, οι μουσικοί τα «βρίσκουν» αμέσως, η αυτοσχέδια, νεοσύστατη ορχήστρα παίζει σαν να είχε κάνει πρόβες ένα μήνα. Χορεύουμε ξυπόλητοι, εκστατικοί, η ταβέρνα – καντίνα φαντάζει ως το καλύτερο μέγαρο μουσικής του κόσμου. Οι «ξένοι» ενθουσιάζονται, “it’s a beautiful party!” αναφωνεί η Neske. Γλέντι, ελληνιστί. Αυθόρμητο κι αυθεντικό.
Εκείνο το βράδυ τα νερά του Λιβυκού φωσφόρισαν γεμάτα χρυσόσκονη. Κάποιοι λένε ότι ήταν από το πλαγκτόν, εμείς λέμε πως ήταν από τη μαγεία…
Λίντο, Ηράκλειο, Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014…
…η πόλη κινείται στους κλασικούς ρυθμούς της. Στις γεμάτες αυτοκίνητα λεωφόρους της, στους γεμάτους βουητό πεζόδρομους της, στις καφετέριες με τους φρεντοτσίνους και τα φανταχτερά κοκτέιλ. Δε μοιάζει να την πολύ-νοιάζει που ο Αύγουστος τελειώνει. Κι όμως, εκεί κάτω χαμηλά, στην αμμουδιά στις παρυφές της πόλης, «κάτι γίνεται».
Παίρνουμε τον στενό δρομάκο που φτάνει σ τη θάλασσα της Αμμουδάρας. Προσπερνάμε μποστάνια, σπίτια, πρόβατα που βόσκουν (μα είμαστε αλήθεια μια ανάσα από την παραλιακή λεωφόρο με τους εξωτικούς φοίνικες;) Είναι κι άλλοι εδώ που ψάχνουν το «πάρτι». Τα βήματα μας βουλιάζουν στα σκοτεινά μέσα στην άμμο μέχρι που βρίσκουμε την ταβέρνα «Το παλιό Λίντο». Είναι ίσως η πιο σουρεαλιστική γωνιά της πόλης. Από τη μία το τσιμεντένιο θηρίο του Παγκρητίου και από την άλλη μια παλιά ξεχασμένη ταβέρνα με ένα θεόρατο αλμυρίκι. Πιο κει, λίγες παράγκες όπου μένουν ακόμα και σήμερα άνθρωποι, κρυμμένοι από το βλέμμα της πόλης. Αντιθέσεις απίστευτες, σχεδόν κινηματογραφικές. Κι εδώ στη μέση του πουθενά, κόσμος πολύς, κόσμος πολύχρωμος και ζωηρός. Βλέπουν το βίντεο της Michaela Schweighofer φιλοξενούμενης της ResidenceSea με τις παράξενες, όμορφες εικόνες που παντρεύουν τα μαρμάρινα λευκά αρχαιοελληνικά φετίχ (αγαλματάκια αρχαίων θεών, κολώνες ιωνικού ρυθμού) με αντικείμενα ευτελή και «άχρηστα». Οι εικόνες με τις όμορφα αλλόκοτες αρμονίες εναλλάσσονται στην οθόνη και κάπως έτσι αρχίζουν τα live. Μέσα σε αυτόν τον άδειο χώρο αισθητικής του ’80, όπου κάποτε σερβίρονταν ούζα και καλαμαράκια τηγανιτά. Μέσα ζέστη και ηλεκτρικές κιθάρες, έξω δροσιά από το θαλασσινό αεράκι και κόσμος που έρχεται συνεχώς. Ένα μικρό παράλληλο σύμπαν, που κάνει τόση αντίθεση με την υπόλοιπη πόλη, όσο η παράγκα πλάι στο Στάδιο, όσο το πρόβατο δίπλα στη λεωφόρο…
Εκείνο το βράδυ, τα νερά της Αμμουδάρας καθρέφτισαν τα φώτα της πόλης, πιο όμορφα από ποτέ…
*Αφιερωμένο σε όσους αγαπούν τις αντιθέσεις, τον αυθορμητισμό, το απρόσμενο, το σουρεαλιστικό και στην πλευρά της Κρήτης που ενσωματώνει όλα τα παραπάνω. Αφιερωμένο και σε αυτούς που μας «χάρισαν» αυτές τις βραδιές – και άλλες τόσες που δεν μνημονεύσαμε εδώ αλλά λατρέψαμε.