Hi, my name is Manuel. Manolis! Χιλιανός, μουσικός, παίζει νέι. Από τη Χιλή στο Λονδίνο κι από κει στο Χουδέτσι. Του κάνω «τράκα» ρακή ενώ ανεβαίνουμε μαζί με δεκάδες άλλους κουζουλούς μια στράτα ανηφορική, ως τον Άγιο Παντελεήμονα. Ώρες πρώτες πρωινές. Κάνουμε λέει καντάδα στην Πανσέληνο, με μαντινάδες και λαούτα, και αυτοσχεδιασμούς, και κρουστά που ακούγονται διονυσιακά μέσα στην εξοχή. Μαντινάδες σε αδιάλειπτη ροή από τον καλύτερο του είδους, τον Βασίλη Σταυρακάκη που χαίρεται σαν μικρό παιδί. Τριγύρω πιτσιρίκια πάνε να χωθούν στην παρέα των «μεγάλων», πιάνουν να τραγουδήσουν κι αυτά το σεβντά – μα που πρόλαβαν να τον μάθουν τα αμούστακα; Ένα, το πιο μικρό, αγκαλιάζει το μαντολινάκι του και παραστέκει.
Ανηφορίζουμε και η Πανσέληνος κολακευμένη από την παράξενη τούτη λιτανεία φέγγει το δρόμο μας. Ο Άγιος Παντελεήμονας πάλι, δεν λέει να φανεί. Στον αλλόκοτο συρφετό μας ακούγονται κουβέντες γαλλο-ιταλο-ισπανικές. Είναι οι μαθητές του Λαβύρινθου, μουσικοί από όλο τον κόσμο που ήρθαν να διδαχτούν από τον Ross Daly και την εκλεκτή ομάδα του.
Πάνω που αρχίζει να σώνεται η ρακή, ο Άγιος Παντελεήμονας επιτέλους ξεπροβάλλει. Έχει χωθεί σε μια σπηλιά ασβεστωμένη. Χωρίς πολυελαίους και χρυσοποίκιλτα καντηλέρια. Ασκητικός και βουνίσιος. Στο πλάτωμα το γλέντι συνεχίζεται. Αρχίζουν κι οι χοροί και ο αέρας μυρίζει πεύκο και χώμα. Ο Manuel είναι ενθουσιασμένος, όλοι είμαστε εκστατικοί. Πανσεληνιασμένοι και λυτρωμένοι.