Η Σούγια είναι από εκείνα τα μέρη που έχουν φανατικούς θαυμαστές, και αιώνιους θαμώνες που έρχονται και ξανάρχονται εδώ, από όλη την Ελλάδα. Κολλάνε με το μέρος για πολλά χρόνια και στο τέλος δεν έχουν δει τίποτε άλλο από το νησί! Είναι η πανέμορφη παραλία με τους βράχους και τις σπηλιές (που πιάνουν από νωρίς οι κατασκηνωτές), είναι η χαλαρή διάθεση, ο γυμνισμός, τα ταβερνάκια του χωριού, το παρεΐστικο κλίμα, τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Για να φτάσεις ως εδώ θα ακολουθήσεις ένα δρόμο με ατέλειωτες στροφές, θα ανέβεις - θα κατέβεις βουνό, θα περάσεις δίπλα από το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης, θα διασχίσεις μικρά γραφικά χωριουδάκια. Και πάνω που θα αρχίσεις να απελπίζεσαι ότι δεν θα φτάσεις ποτέ, κάπου στο βάθος θα διακρίνεις το γαλάζιο της θάλασσας. Μετά έρχεται η επιβράβευση. Η παραλία είναι απέραντη, με χοντρή άμμο και βότσαλο. Παντού τριγύρω κυκλοφορούν περιπατητές με πλήρη εξοπλισμό (η περιοχή διαθέτει πολλά μονοπάτια και προσφέρεται για πεζοπορία) και το μικρό χωριό της Σούγιας μοιάζει να ζει στους δικούς του ρυθμούς, ξεχασμένο σε έναν άλλο "χρόνο". Υπάρχουν αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια (τα περισσότερα έχουν μείνει προσκολημμένα στη δεκαετία του '80) αν και τη Σούγια προτιμούν κυρίως οι κατασκηνωτές που συνωστίζονται κάτω από τα αλμυρίκια και τους βράχους στο ανατολικό τμήμα της παραλίας. Το βράδυ όλοι καταλήγουν στις δύο θρυλικές ντίσκο (η μία πίσω από την αμμουδιά, η άλλη λίγο έξω από το χωριό) και έτσι ανέμελα περνούν τα καλοκαιρινά βράδια. Κι αν βαρεθείς, παίρνεις το καραβάκι και πετάγεσαι απέναντι στη Γαύδο!