Κείμενο – Φωτογραφίες: Bertrand Boone
Για τους περισσότερους η Κρήτη είναι συνώνυμο των καλοκαιρινών διακοπών, του ήλιου και της θάλασσας. Πολύ λίγοι ξέρουν ότι σε αυτό το νησί στον νότο της Ελλάδας, υπάρχουν χιονοσκέπαστα βουνά. Την πρώτη φορά που άκουσα ότι αυτό το μέρος είναι κατάλληλο για snowkite ήταν το 2009 από τον φίλο μου Βασίλη, όταν είχα έρθει μαζί με τον Fabio Ingrosso για kite surfing στην βόρεια Κρήτη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, μαζί με τον Johann Civel είχα την ευκαιρία να ανακαλύψω το νησί των θεών.
Δεν είναι και πολύ εύκολο να φτάσεις από τη Λυών στην Κρήτη στη μέση του χειμώνα αφού απευθείας πτήσεις έχει μόνο το καλοκαίρι. Έτσι, ξεκινήσαμε τέλη Ιανουαρίου και φτάσαμε στο Ηράκλειο μέσω Άμστερνταμ και Αθήνας.
Φτάνοντας μας υποδέχτηκε ο Κωστής Χαραλαμπάκης, ο «άνθρωπος» μας εκεί. Ο Κωστής είναι ντόπιος και γνωρίζει τα πάντα για την Κρήτη, και το κυριότερο: κάνει snowkite στα βουνά του νησιού! Φορτώσαμε λοιπόν όλο τον εξοπλισμό μας και φύγαμε για την Αγία Πελαγία – ένα ωραίο ξεκίνημα για τη διαμονή μας. Είναι γνωστό ότι η φιλοξενία έχει μεγάλη σημασία για τους κρητικούς και αυτό το βιώσαμε καθ’όλη τη διάρκεια της διαμονής μας. Μελετήσαμε τους χάρτες, ρίξαμε μια ματιά στις μετεωρολογικές προβλέψεις και δοκιμάσαμε τοπικές σπεσιαλιτέ όπως μουσακά από τα χέρια της μητέρας του Κωστή. Μετά από μερικά ποτήρια ρακί πέσαμε για ύπνο ανυπομονώντας για την επόμενη μέρα που θα πηγαίναμε για kiting.
Όταν ξυπνήσαμε είχε λιακάδα και φυσούσε και για μένα και τον Johann που πριν 24 ώρες βρισκόμασταν στις Άλπεις, ήταν ωραία αίσθηση να ξυπνάμε δίπλα στη θάλασσα. Η θερμοκρασία τέλη Γενάρη ήταν ιδανική: 20 βαθμοί και μας φαινόταν ιδιαίτερα παράξενο να προετοιμάζουμε τα σύνεργα του ski σε τέτοιες συνθήκες. Οι χιονισμένες κορυφές φαίνονταν στο βάθος - ευτυχώς την προηγούμενη εβδομάδα είχε πέσει πολύ χιόνι…
Πήραμε όλα τα «παιχνίδια» μας: σκι, surf, kitesurf και ακολουθήσαμε τον φιδογυριστό δρόμο για τον Ψηλορείτη, περνώντας από πολύ όμορφα τοπία. Δεν συναντήσαμε δάση, αλλά παντού υπήρχαν ελιές, μικρά λευκά εκκλησάκια, και γραφικά χωριά. Το αυτοκίνητο ήταν 4x4 αλλά χωρίς ειδικά λάστιχα, οπότε μόλις φτάσαμε στο χιόνι έπρεπε να σταματήσουμε – όμως είχαμε σχεδόν φτάσει στον προορισμό μας. Λίγο αργότερα ήμασταν στον Ψηλορείτη: είχε καλό άνεμο, το χιόνι ήταν απαλό, όλα ήταν τέλεια! Ο Johann πήρε το 9m Ozone Frenzy, εγώ πήρα το 7m και ο Κωστής το 10m.
Ανεβαίνοντας ο αέρας άρχισε να γίνεται πιο δυνατός. Στα μισά εγώ και ο Κωστής δεν αντέχαμε το μαστίγωμα και η ανάβαση μας φάνηκε πολύ απότομη, όμως ο Johann συνέχισε και έφτασε στην κορυφή του Αγκαθιά (2424μ.) μέσα σε λίγα λεπτά. Από εκεί ψηλά η θέα στη θάλασσα ήταν σε 360 μοίρες. Όταν μας συνάντησε κάτω μετά από μια φοβερή κατάβαση στο αφράτο χιόνι ήταν ξετρελαμένος! Ο Κωστής από την άλλη ήταν εντυπωσιασμένος: δεν περίμενε ότι ήταν δυνατό να ανέβεις τόσο γρήγορα με το kite. Κάναμε μια στάση σε ένα μιτάτο βοσκών για κολατσιό και φύγαμε όταν είχε πια νυχτώσει.
Την επόμενη μέρα θέλαμε να εξερευνήσουμε τα Λευκά όρη, οπότε διανυκτερεύσαμε στον Άγιο Ιωάννη, κοντά στην Ανώπολη Σφακίων. Κι εκεί μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και με μπόλικη ρακή!
Τα Λευκά Όρη καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της δυτικής Κρήτης. Έχουν περισσότερες από 30 κορυφές άνω των 2000 μέτρων και περίπου 50 φαράγγια με πιο διάσημο αυτό της Σαμαριάς. Φτάσαμε στην καρδιά των Λευκών Ορέων ακολουθώντας ένα μακρύ μονοπάτι. Ο ήλιος λάμπει, το τοπίο είναι πολύ τραχύ αλλά το χιόνι είναι παγωμένο και σαφώς λιγότερο από ότι στον Ψηλορείτη. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε τόσο πιο δυνατός γίνεται ο άνεμος… σε κάποια σημεία είναι σχεδόν αδύνατο να σταθείς. Μετά από δυο ώρες προσπάθεια έπρεπε να το πάρουμε απόφαση: ήταν αδύνατο να κάνουμε kite με άνεμο 8 μποφόρ σε ένα τόσο τραχύ τοπίο. Κρίμα, γιατί το μέρος ήταν εντυπωσιακό και είχε απεριόριστες δυνατότητες. Επιστροφή στην Αγία Πελαγία.
Την επόμενη μέρα ο καιρός εξακολουθούσε να είναι καλός. Αποφασίσαμε να πάμε για kitesurf στη θάλασσα, στα Μάταλα. Τέλη Γενάρη και το μέρος είναι έρημο, δεν υπάρχει ψυχή! Ο Johann μπήκε στο νερό με το 10m Ozone και έκανε kitesurfing για περίπου 2 ώρες.
Κατά το μεσημέρι αρχίσαμε να ξανασκαρφαλώνουμε στον Ψηλορείτη, αλλά από τη νότια πλευρά αυτή τη φορά. Περπατήσαμε σε ένα μονοπάτι μέχρι το καταφύγιο στον «Τουμπωτό Πρίνο» σε υψόμετρο 1500μ. Καθοδόν, στη μέση του πουθενά, ρωτήσαμε κάτι βοσκούς για οδηγίες και μας κάλεσαν μαζί τους για φαγητό. Ήταν περίπου 15 άτομα και είχαν στήσει γλέντι ψήνοντας κρέας. Το κόκκινο κρασί και η ρακή έρεαν σαν νερό – εκστασιαστήκαμε! Τελικά φτάσαμε στο καταφύγιο αργά τη νύχτα.
Ξυπνώντας ο καιρός είχε αλλάξει. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και είχε πολύ αέρα. Βλέπαμε τα σύννεφα να περνούν πάνω από το βουνό με εκπληκτική ταχύτητα. Παρόλα αυτά περπατήσαμε περίπου για μια ώρα στο ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4. Στην πορεία συναντήσαμε δύο πεζοπόρους που μας προειδοποίησαν ότι δεν είχε νόημα να ανέβουμε στην κορυφή γιατί δεν μπορούσες ούτε να σταθείς όρθιος. Κατηφορίσαμε μαζί τους και μας προσκάλεσαν να μείνουμε σπίτι τους. Μια και θέλαμε να ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας την επόμενη μέρα, δεχτήκαμε.
Κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Κρήτης: στον Τίμιο Σταυρό (2456μ.) μέσα σε λίγα λεπτά. Η θέα στη θάλασσα ήταν πανοραμική!
Την άλλη μέρα ο καιρός ήταν καλύτερος. Πήγαμε προς διαφορετική κατεύθυνση, μαζί μας είχαμε και τον Γιάννη, ένα φίλο του Κωστή που ήξερε καλά την περιοχή. Μετά από μια ώρα ο Johann αποφάσισε να βγάλει το 5m kite. Ο άνεμος ήταν δυνατός, πάνω από 8 μποφόρ. Εγώ και ο Κωστής δεν τον ακολουθήσαμε. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Johann είχε γίνει μια μικρή κουκίδα στο τοπίο. Ο Γιάννης που δεν είχε ξαναδεί snowkite είχε εντυπωσιαστεί με το πόσο γρήγορα σκαρφάλωνε στο βουνό. Εγώ ευχόμουν να μπορούσα να ακολουθήσω αλλά οι συνθήκες ήταν κακές. Το τοπίο όμως ήταν υπέροχο οπότε μπορούσα να βγάζω φωτογραφίες.
Στα μισά, ο Johann ήρθε στο μέρος μου. Πιάστηκα πίσω του και σκαρφαλώσαμε σε πλήρη ταχύτητα, ενώ μας τραβούσε το 5m. Σταματήσαμε λίγο πριν την κορυφή και πήρα πολλές φωτογραφίες. Ο Johann συνέχισε ως την κορυφή μόνος του και του πήρε μόλις λίγα λεπτά ακολουθώντας την κορυφογραμμή. Η θέα στη θάλασσα ήταν πανοραμική και απίστευτη. Κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του ψηλότερου βουνού της Κρήτης: στον Τίμιο Σταυρό (2456μ.) και απαθανάτισε τη στιγμή με την GoPro του. Επιστρέφοντας μας είπε ότι ήταν πολύ χαρούμενος που είχε 5th line και έτσι μπόρεσε να σταματήσει με ασφάλεια.
Περάσαμε το βράδυ δίπλα στη θάλασσα, και ο Johann έκανε kite στο νερό με φόντο τα χιονισμένα βουνά την ώρα του ηλιοβασιλέματος.
Έφτασε η τελευταία μέρα μας στο νησί. Στο τέλος του ταξιδιού μας εκτιμήσαμε πραγματικά την ευγένεια και τη φιλοξενία των ανθρώπων της Κρήτης. Τους οφείλουμε πολλά ευχαριστώ, και ιδιαίτερα στον Κωστή χωρίς τον οποίο δεν θα είχαμε ζήσει αυτή την εμπειρία!
Και μετά από όλα αυτά δείτε και το βίντεο:
snowkite trip Crete-mount psiloritis first ascent from RideUP on Vimeo.
*Cher Bertrand, merci beaucoup pour le texte et les photos que tu nous as envoyés! *