Εκεί ψηλά στον Ψηλορείτη, στις νοτιανατολικές πλαγιές του, βρίσκεται καλά κρυμμένο ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά δάση της Κρήτης (και το σημαντικότερο του νομού Ηρακλείου). Αν έχεις στο νου σου την εικόνα του άγριου, τραχέως τοπίου του συγκεκριμένου βουνού είναι να απορείς. Από την άλλη βέβαια, η αρχαία ονομασία του, Ίδη, σημαίνει «δασωμένο» βουνό. Στα χρόνια των Μινωιτών το βουνό ήταν γεμάτο δάση, όσο για τα δικά μας χρόνια, θα πρέπει να πάρει κανείς τον φιδογυριστό δρόμο που σκαρφαλώνει στην πετρώδη πλαγιά του Ψηλορείτη πάνω από τη Γέργερη κι έπειτα να κατηφορίσει στο χωματόδρομο, για να χωθεί μέσα στο «μυστικό» πρινόδασος του Ρούβα.
Σε όλη τη διαδρομή δεν θα χορταίνεις τις εναλλαγές της θέας. Στο σκαρφάλωμα βλέπεις κάτω να απλώνεται η Μεσσαρά, με το βλέμμα να φτάνει ως τη θάλασσα στο βάθος και τα Παξιμάδια και ως τις κορυφές των Αστερουσίων. Κι έπειτα, μπαίνοντας στα ενδότερα του δάσους, το σκηνικό αλλάζει. Οι πλαγιές γύρω είναι κατάφυτες με δενδρώδεις πρίνους, αμπελιτσιές (δέντρα που φυτρώνουν μόνο στην Κρήτη) και σφεντάμια που παίρνουν χρυσοκόκκινες αποχρώσεις μέσα στο φθινόπωρο. Δέος. 
Φτάνοντας στο γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Ιωάννη έρχεται η ώρα να αφήσεις το αυτοκίνητο σου (μη μιμηθείς κάποιους που θέλουν να κάνουν πικνίκ αγκαλιά με το τροχοφόρο τους). Βρίσκεσαι σε ένα μικρό πλάτωμα, ένα μικρό οροπέδιο, με γιγάντια πανάρχαια πλατάνια, με ένα μικρό ποταμάκι, με ξύλινα τραπέζια και πάγκους για να ξαποστάσεις (και αρκετούς ντόπιους που ψήνουν τα «αντικρυστά» τους). Η αναμενόμενη παρόρμηση είναι ότι θες να τρέξεις να κυλιστείς στο νωπό γρασίδι, κράτα δυνάμεις όμως γιατί η περιπέτεια τώρα αρχίζει. Δέσε καλά τα αθλητικά ή ορειβατικά σου παπούτσια και ακολούθησε την κοίτη του ποταμού για να περπατήσεις στο φαράγγι του Αγίου Νικολάου ή Γάφαρη.
Οι πλαγιές γύρω είναι κατάφυτες με δενδρώδεις πρίνους, αμπελιτσιές (δέντρα που φυτρώνουν μόνο στην Κρήτη) και σφεντάμια που παίρνουν χρυσοκόκκινες αποχρώσεις μέσα στο φθινόπωρο. Δέος.
Είναι ένα από τα πιο πράσινα φαράγγια της Κρήτης. Πρίνοι, πεύκα, πλατάνια, αζίλακοι, κυπαρίσσια. Το μονοπάτι είναι καλά χαραγμένο, πηγαίνοντας παράλληλα στην κοίτη του ποταμού κι ενίοτε διασχίζοντας την. Όταν δεν έχει νερό το ποταμάκι «χάνεις» τις λιμνούλες και τους μικρούς καταρράκτες, αλλά τουλάχιστον «κερδίζεις» στην ευκολία κατάβασης.
Η πεζοπορία γίνεται υπό το άγρυπνο βλέμμα των κατσικιών που σε κοιτούν απορημένα που μπήκες στα… χωράφια τους. Στη συνέχεια το φαράγγι «ανοίγει», η θέα στις ψηλές δασωμένες πλαγιές κόβει την ανάσα, η άγρια κρητική φύση δείχνει το καλύτερο της πρόσωπο. Αν είσαι τυχερός, θα δεις κάποιον γκριζόμαυρο άρκαλο να χώνεται στο λαγούμι του, αν είσαι ακόμα πιο τυχερός θα συναντήσεις και τον ενδημικό αγριόγατο της Κρήτης που ζει εδώ (οκ, αν είσαι τόσο τυχερός, καλύτερα να τρέξεις στο πλησιέστερο κατάστημα ΟΠΑΠ για να παίξεις Τζόκερ, αφού πρώτα πάρεις ένα τηλέφωνο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας).
Η διαδρομή συνεχίζει ανάμεσα σε τεράστιες ποταμόπετρες, δέντρα που φυτρώνουν κυριολεκτικά πάνω στους βράχους και κρέμονται στο γκρεμό και καταλήγει στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Αν θες, μπορείς να συνεχίσεις μέχρι τη λίμνη του Ζαρού, αλλά σου θυμίζουμε ότι το αυτοκίνητο σου σε περιμένει πίσω στο δάσος και η επιστροφή έχει ανηφόρα! ;-)