Τα Λευκά όρη είναι πραγματικά πελώρια. Έχουν 57 κορυφές σε πάνω από 2.000 μέτρα υψόμετρο και 54 κορυφές μέχρι 2.000 μ. Τόπος ιδανικός για χιονοδρομικό κέντρο, που όμως ευτυχώς για εμάς τους παλαβούς του ορειβατικού σκι, δεν έχει φτιαχτεί. Και γράφω ευτυχώς, γιατί έτσι τα βουνά μας θα παραμείνουν μυστηριώδη, δύσκολα και απρόσιτα, προσελκύοντας κάθε χρόνο όλο και περισσότερους λάτρεις του είδους. Το ορειβατικό σκι δεν είναι μόδα της εποχής, ούτε υπήρξε ποτέ. Είναι κάτι σαν το μεταφορικό μέσο των ορειβατών στα βουνά, καθώς επιτρέπει να κινείσαι πολύ γρήγορα σε χιονισμένο πεδίο. Φυσικά ταυτόχρονα αποτελεί μέγιστη απόλαυση να κατεβαίνεις και να χαράσσεις πρώτος τις χιονισμένες πλαγιές. Οι “φώκιες” που κολλούν κάτω από τα σκι επιτρέπουν την ανάβαση σε μια λογική κλίση χωρίς να γλιστράς προς τα κάτω, ενώ το άνοιγμα της δέστρας, επιτρέπει στο πέδιλο του σκι να φορεθεί και στην ανηφόρα, αφού ουσιαστικά είναι σαν να περπατάς.
Οι απέραντες και παρθένες κορυφές των Λευκών Ορέων όμως δεν άφησαν ασυγκίνητους ακόμα και τους σκληροπυρηνικούς Γάλλους, οι οποίοι ήρθαν μια βολτίτσα από τα μέρη μας και σε έξι ωρίτσες διασχίσαν τις “Μαδάρες” από άκρη σε άκρη…
Δύο Γάλλοι και δύο Έλληνες, από τον Ομαλό, μέχρι το οροπέδιο Ασκύφου: 40χμ διαδρομής με αναβάσεις, καταβάσεις, θέα στη θάλασσα κι από τις δύο πλευρές, και στο τέλος –φυσικά- ρακές! Δείτε την ταινία του Χρήστου Τσούτσια που ξεχειλίζει από αδρεναλίνη!
