Ξεκίνησα να μαγειρεύω από ανάγκη. Παντρεύτηκα πολύ μικρή, στα δεκαπέντε μου έγινα μαμά. Το πρώτο φαγητό που μαγείρεψα ήταν σούπα από μοσχάρι. Ήμουν ανέκαθεν «σουπού». Τότε όμως δεν με είχε γοητεύσει η κουζίνα.
Ξεκίνησα στην εστίαση σαν σερβιτόρα. Το 1993 είχα το πρώτο δικό μου μαγαζί. Στο Καταλαγάρι βρίσκομαι εδώ και τρία χρόνια.
Αν δεν αρέσει ένα πιάτο σε εμένα δεν το μαγειρεύω. Δεν χρησιμοποιώ υλικά που δεν αρέσουν ούτε σε μένα, όπως κρέμα γάλακτος. Μεγάλωσα σε ένα παραδοσιακό σπίτι, με κεντρικό πρόσωπο τη γιαγιά. Γι’αυτό τα πιάτα μου τα μαγειρεύω με τον παραδοσιακό τρόπο.
Από την άλλη, στην κουζίνα πιστεύω πολύ στη φαντασία. Διαβάζω συνταγές αλλά δε σημειώνω ποτέ. Θέλω να έχω ελευθερία!
Η «μηλαλευρία» είναι δική μου πατέντα, είναι ένα γλυκό πολύ κοντά στη μουσταλευριά. Σκέφτηκα, γιατί όχι, αφού γίνεται με σταφύλια, θα γίνεται και με μήλα!
Όταν αγόρασα αυτό τον χώρο με την αδερφή μου μας άρεσε που φαίνεται από κάτω ο κάμπος και έχει ησυχία. Από την αρχή ήθελα οι πελάτες μας να νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Μερικές φορές βέβαια κάποιοι νιώθουν άβολα – μέχρι τουλάχιστον να εγκλιματιστούν.
Σχεδόν όλοι όσοι έρχονται εδώ είναι γνωστοί μας. Υπάρχει κάτι παραπάνω από πελατειακή σχέση. Υπάρχει πλέον και συναισθηματική σχέση.
Κάτι που μου έκανε εντύπωση είναι ότι φέτος μας ανακάλυψαν τουρίστες από μόνοι τους. Ήταν κάποιοι που έκαναν διακοπές στη Χερσόνησο και έρχονταν κάθε μέρα για φαγητό εδώ.
Το καλοκαίρι ήρθε ο σεφ Yotam Ottolenghi που έκανε ένα ντοκιμαντέρ για το Channel 4. Πήγαμε μαζί, βρήκαμε χοχλιούς και τους μαγειρέψαμε με πλιγούρι. Φτιάξαμε και κουκόφαβα, συκώτι σαβόρε, γεμιστά… το συκώτι σαβόρε μας είπε ότι έχει σκοπό να το βάλει στο μενού των εστιατορίων του στο Λονδίνο.
Η φιλοσοφία μου στην κουζίνα; Αγάπη και ελευθερία να κάνεις «παιχνίδι».