Ένα πρωί αποφάσισα να πάω στα Ταμπακαριά (Χαλέπα, Χανιά) στα παλιά βυρσοδεψεία για να βγάλω φωτογραφίες, σίγουρος ότι ο χώρος ήταν εγκαταλελειμένος. Προς έκπληξη μου ο χώρος ήταν καθόλα ζωντανός και οι άνθρωποι εκεί συνέχιζαν να δουλεύουν με τα δέρματα.
Ο κ. Νίκος με καλωσόρισε και με άφησε ευγενικά να περιηγηθώ στο χώρο, να βγάλω φωτογραφίες και να τον παρακολουθήσω να δουλεύει. Πάντα χαμογελαστός, μου είπε πώς ήρθε με την οικογένεια του από την Αλβανία και τελικά εγκαταστάθηκαν στη Κρήτη.
Όσο πέρναγε η ώρα οι μυρωδιές του χώρου με κατέβαλλαν. Ένοιωθα να πνίγομαι από τα χημικά και τις οσμές που αναδύονταν από τα κουφάρια και τα επεξεργασμένα δέρματα.
"Δεν σας πειράζει; Πώς αντέχετε;" τον ρώτησα.
"Να με πειράξει; Αυτή είναι η δουλειά, αυτή είναι που με κρατάει."
Συνέχισε να δουλεύει, σιγοτραγουδώντας. Εγώ δεν άντεξα και πολύ ακόμα, βγήκα βήχοντας... και νοιώθοντας λίγο περίεργα που το έκανα μεγάλο θέμα στη δουλειά τη προηγούμενη μέρα ότι το air condition κάνει πολύ θόρυβο.
Κείμενο / Φωτό: Αντρέας Μπροκαλάκης