Όταν είδαμε το κάλεσμα της «Αθέατης Πόλης» για τη διοργάνωση του φεστιβάλ στη συνοικία του Λάκκου σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να βρούμε μια ιδέα, έναν τρόπο για να συμμετέχουμε. Άλλωστε, σε αυτή την πολύπαθη πόλη πολλοί γκρινιάζουν ότι «τίποτα δεν γίνεται» αλλά και όταν τελικά «γίνεται» λίγοι είναι αυτοί που συμμετέχουν.
Έτσι, προτείναμε στον φίλο μας φωτογράφο Στυλιανό Παπαρδέλα να κάνουμε από κοινού κάτι που είναι στον ίδιο πολύ οικείο, κάτι που έχει κάνει σε διαφορές γωνιές του πλανήτη: να βγούμε στους δρόμους για να βρούμε παλιούς κατοίκους της γειτονιάς, να τους μιλήσουμε, να τους αφήσουμε να μας διηγηθούν τις αναμνήσεις τους και τις ιστορίες τους.
Περπατήσαμε στα στενά του Λάκκου και μπήκαμε σε σπίτια μικρά και φτωχικά, με ασπρισμένες αυλές, πέτρινες γούρνες, με λουλούδια και λεμονιές. Σπιτάκια που ανέθρεψαν 5 και 6 παιδιά, σε ένα ονταδάκι και μια μικρή εσωτερική αυλή.
Μπήκαμε στα σπίτια των παλιών Λακκουδιανών και ανασύραμε αναμνήσεις και θύμησες γλυκόπικρες, γεμάτες νοσταλγία. Κι είδαμε τον Λάκκο να μεταμορφώνεται ξανά σε γειτονιά, σε μια παλιά γειτονιά με ανθρώπους που βεγγερίζουν τα βράδια στα στενά. Τα αγόρια τρέχουν στην αλάνα, τα κορίτσια πλέκουν φουστανάκια στις πάνινες κούκλες τους. Στη θέση του Πολιτιστικού υπάρχει ακόμα η Περβόλα, οι πόρτες μένουν ξεκλείδωτες και παντού απλώνεται η μυρωδιά της φρεσκοπλυμένης μπουγάδας.
«Περάσαμε καλές εποχές» μας είπαν. Να είναι η τάση του ανθρώπου να εξιδανικεύει το παρελθόν; «Ήτανε δύσκολα χρόνια», μας είπαν άλλοι. Κι αν το καλοσκεφτείς, έτσι θα ήταν. Πολυμελείς οικογένειες στοιβαγμένες σε μικροσκοπικά σπιτάκια, με φτώχεια και στερήσεις. Όμως όλοι τους συνοφρυώνονται και λένε πως «τώρα είναι η κακή εποχή».
Μα αν κρατάμε ένα πράγμα, αυτό είναι η συμβουλή του κ. Σταύρου:
«Μη σας νοιάζει τίποτα, ούτε περιουσίες, ούτε χρήματα. Να ρουφήξετε τη ζωή σαν να είναι ένα ποτήρι κρυγιό νερό»
*BONUS: Όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να περάσετε από τον Λάκκο τις μέρες του φεστιβάλ (27-29 Σεπτεμβρίου) μπορείτε να πάρετε μια καλή γεύση από το διαδικτυακό στήσιμο της «μπουγάδας» όπως το επιμελήθηκε ο Γιάννης Μακράκης. Δεν είναι το ίδιο όπως στην υπαίθρια εγκατάσταση, με τις «γιαγιάδες μας» να ποζάρουν live δίπλα στις φωτογραφίες τους και να λένε ακόμα περισσότερες ιστορίες στους επισκέπτες, αλλά είναι ένα καλό online «υποκατάστατο».
H online μπουγάδα του Λάκκου έχει απλωθεί εδώ:
cretazine.com/lakkosproject
Φωτογραφίες: Στέλιος Παπαρδέλας
Συνεντεύξεις: Σίσσυ Παπαδογιάννη