Το να γίνεις «τουρίστας στην πόλη σου» δεν είναι παίξε γέλασε. Θέλει φρέσκια ματιά και κίνητρο. Θέλει υποσχέσεις για «κρυμμένα» μυστικά και άγνωστες πτυχές ενός αστικού τοπίου που γνωρίζεις –ενίοτε- από τα γεννοφάσκια σου.
Η «Αθέατη Πόλη», ένα πρότζεκτ του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Ηρακλείου σε συνεργασία με εικαστικούς, αρχαιολόγους, τοπικούς συλλόγους, πάντως τα κατάφερε. Μας ξενάγησε σε ορατά και αόρατα μνημεία της πόλης, μας έκανε ένα ταχύρρυθμο μάθημα για την αρχιτεκτονική ιστορία του Ηρακλείου, για τις εποχές που έγιναν τα αρχιτεκτονικά θαύματα – και τα αρχιτεκτονικά εγκλήματα, μας πέρασε από στενά που δεν είχαμε περπατήσει ποτέ, μας ξάφνιασε με μικρά σκετσάκια και δρώμενα, με προβολές σε τοίχους άδειους, και art installations σε γυμνές βιτρίνες. Μας έδειξε ότι η πόλη μπορεί να παράγει τέχνη, μας θύμισε την χαρά της ανακάλυψης. Και στο τέλος μας χάρισε μια υπαίθρια γιορτή με πηγαίο ενθουσιασμό, σε μια από τις πιο όμορφες κρυφές γωνιές της πόλης, σε ένα σκηνικό μάλλον θεατρικό. Ρεμπέτικες μελωδίες στη Ντεντιδάκηδων, η Φιλαρμονική του Δήμου να διασκευάζει Abba και Michael Jackson στην πλατεία Μαυρογένη, το πρώην Ωδείο ΑΡ (ή αλλιώς αρχοντικό του Μπέη Σεκεριά) να μετατρέπεται σε γκαλερί σύγχρονης τέχνης, κι εμείς να ψηλαφίζουμε τα κρυφά σημάδια που άφησε η ιστορία αιώνων της πόλης μας.
Μόνο αισιοδοξία μας άφησε η «Αθέατη Πόλη»: η Αγία Τριάδα επιτέλους ξαναβγαίνει στο προσκήνιο ως ο ζωντανός ιστός της χαμένης «παλιάς πόλης» του Ηρακλείου και μια νέα, δημιουργική γενιά αναδύεται και επαναδιεκδικεί την πόλη στην οποία ζει. Ας ξαναγυρίσουμε στις γειτονιές, στις αυθόρμητες γιορτές, στη δημιουργία.