"Με λένε Στέλλα, είμαι Ελληνοαμερικανίδα!" μου είπε όταν πρωτοσυναντηθήκαμε σε σπαστά ελληνικά και με αυτήν την υπερηφάνεια που πλέον μόνο στους Έλληνες του εξωτερικού συναντάς.
Η Στέλλα είναι φωτογράφος που βρέθηκε στη Κρήτη πριν από μερικά χρόνια για να διδάξει σε κάποια σεμινάρια φωτογραφίας. Έκτοτε συνεχίζει να έρχεται σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται, έτσι που να τη θεωρούμε πια "δικιά" μας.
Ο χαρακτήρας της εκρηκτικός, το γέλιο της δυνατό, κάτι γνήσιο πηγάζει από μέσα της.
Της δείχνω τις φωτογραφίες μου.
- Andreas, where is the love? (Ανδρέα που είναι η αγάπη;)
Δεν κατάλαβα τί ήθελε να μου πει αρχικά. Κοιτάζοντας την, παρατηρώντας τις αντιδράσεις της και το τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα, συνειδητοποιώ ότι αυτό που μου ζητάει δεν έχει να κάνει καν με τη φωτογραφία - αυτό είναι μια παρενέργεια. Μου ζητάει να βάλω συναίσθημα στη ζωή μου, να αγαπήσω αυτό που κάνω, να αφήσω το προστατευτικό κουβούκλιο μου και να εκτεθώ στους ανθρώπους.
Η Στέλλα έτσι ήταν από την αρχή που τη γνωρίσαμε. Και για αυτό νομίζω ότι αγάπησε τη Κρήτη και την αγάπησαν οι άνθρωποι εδώ.
Κείμενο / Φωτό: Αντρέας Μπροκαλάκης