Το πέτρινο τοξωτό γεφύρι του 19ου αιώνα που συναντάς στην είσοδο του φαραγγιού του Ρίχτη σε προϊδεάζει ότι όσα θα ακολουθήσουν ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες εικόνες του κρητικού τοπίου. Είναι το γεφύρι του Λαχανά, αλλά εσύ δεν θα το διασχίσεις, θα περάσεις κάτω από το τόξο του και από δω και πέρα θα πηγαίνεις παράλληλα με το ρυάκι (που μετατρέπεται σε ποταμάκι την άνοιξη), ακολουθώντας τα βελάκια που είναι στρατηγικά τοποθετημένα στους κορμούς των δέντρων. Λίγα μέτρα μετά, μπαίνεις σε ένα πυκνό καταπράσινο δάσος. Πλατάνια, καρυδιές, βελανιδιές, πικροδάφνες, φασκομηλιές. Οι κισσοί τυλίγονται στους κορμούς, οι κληματσίδες που κρέμονται σου βγάζουν «ταρζανικά» ένστικτα, και όσο πιο βαθιά χώνεσαι στο δάσος τόσο περισσότερες οι εκπλήξεις. Αγριολούλουδα την άνοιξη, άγρια βατόμουρα, μανιτάρια στις πιο σκοτεινές και υγρές γωνιές. Λιμνούλες ανάμεσα στα τεράστια βράχια, ξέφωτα και μυρωδιές βοτάνων.
Ενώ ζεις την περιπέτεια πηδώντας από πέτρα σε πέτρα για να διασχίσεις το γάργαρο ποταμάκι, έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Εντελώς απρόσμενα θα βρεις μπροστά σου τους στοιχειωμένους πέτρινους νερόμυλους που έχουν γίνει ένα με το τοπίο και δίνουν το έναυσμα στην φαντασία σου να οργιάσει, σχεδόν όσο και η βλάστηση. Οι εκπλήξεις και οι εναλλαγές του σκηνικού δεν σταματάνε εδώ: οι φοίνικες που ξεπροβάλλουν κάθε τόσο, κάνουν τη διαδρομή ακόμα πιο εξωτική. Μετά από μία ώρα και κάτι περπάτημα το φαράγγι ανοίγει, στο βάθος ξεπροβάλλει το μπλε της θάλασσας και μια ιλιγγιώδης ξύλινη σκάλα σε οδηγεί εκεί όπου ακούγεται πιο δυνατός από ποτέ ο ήχος του νερού.
Οι κισσοί τυλίγονται στους κορμούς, οι κληματσίδες που κρέμονται σου βγάζουν «ταρζανικά» ένστικτα, και όσο πιο βαθιά χώνεσαι στο δάσος τόσο περισσότερες οι εκπλήξεις.
Και τώρα επιτέλους ξέρεις από πού πήρε το όνομα του ο «Ρίχτης». Ο καταρράκτης ρίχνει το δροσερό νερό από τα δεκαπέντε μέτρα και βάλε, μπροστά από ένα προπέτασμα από λαμπερά καταπράσινα βρύα, δημιουργώντας μια λίμνη. Στάση για πικνίκ και ρομαντζάδα υπό τον χαλαρωτικό ήχο του νερού, άπειρες φωτογραφίες και τσαλαβούτημα στα κρύα νερά – αν τολμάς- κι έπειτα συνεχίζεις. Μένουν μόλις 20 λεπτά περπάτημα μέχρι την βοτσαλωτή παραλία του Ρίχτη με τα αλμυρίκια. Αλλιώς, εφόσον δεν έχεις προνοήσει για αυτοκίνητο στην έξοδο του φαραγγιού, πάρε βαθιές ανάσες, ανέβα τη ξύλινη σκάλα και πάρε το (ανοδικό) μονοπάτι της επιστροφής. Παρέα σου οι νεράιδες, τα ξωτικά, οι αράχνες που σε κατασκοπεύουν από τους περίτεχνους ιστούς τους, και τα… στρουμφάκια (τι εννοείς δεν υπάρχουν στρουμφάκια!) ;-)