Τα φώτα χαμηλώνουν. Στον χώρο απλώνονται μυστηριακοί βυζαντινοί ύμνοι. Μια φωνή μας ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη του 1140, σε σκοτεινούς δρόμους όπου βασιλεύουν οι σκιές και στήνονται οι διαβόητες βυζαντινές μηχανορραφίες.
Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε στο υπόγειο του Papercut, στην οδό Χάνδακος, στον σύγχρονο Χάνδακα, το Ηράκλειο. Εδώ είναι το επίκεντρο μιας δυνατής υποκουλτούρας της πόλης: RPG, κόμιξ, cosplay, βαμπίρ, cyber punk, δράκοι, φαντασία και πάει λέγοντας. Άγνωστες λέξεις κατά τα άλλα για την πλειοψηφία των ηρακλειωτών.
Πώς όμως τα RPG που ξεκίνησαν στην Αμερική των 70s-80s από σπυριάρικα, κοινωνικά αποκλεισμένα nerds, έφτασε σαν μία μη στιγματισμένη και αποδεκτή υποκουλτούρα στην Ευρώπη και κατ’επέκταση στην Κρήτη; «Πλέον στο Ηράκλειο και στα Χανιά παίζει κόσμος και κοσμάκης», μας λέει ο Πέτρος Παναγιωτίδης, ιδιοκτήτης του Papercut. «Δεν έχει σχέση με nerds, πλέον παίζουν και αρκετά κορίτσια». Είναι καμιά 200αριά – 300αριά άτομα που ασχολούνται ενεργά αυτή τη στιγμή με το RPG στο Ηράκλειο και 100 και βάλε στα Χανιά. Υπάρχουν πολλές ομάδες που παίζουν στο Πανεπιστήμιο, στο ΤΕΙ, σε σπίτια, στα πιο εναλλακτικά καφέ. Μέχρι πρότινος υπήρχε και η Λέσχη Φίλων RPG Ηρακλείου υπό το όνομα “Botch”, ενώ ενεργή είναι και η Λέσχη Φίλων Παιχνιδιών Στρατηγικής & Φαντασίας Ηρακλείου.
Το RPG, role playing game, είναι ένα παιχνίδι ρόλων, φαντασίας, αυτοσχεδιασμού αλλά και τύχης γιατί συχνά τον τελευταίο λόγο τον έχει το 10εδρό ή 20εδρο ζάρι (συνολικά υπάρχουν 6 είδη). Υπάρχουν βιβλία με ιστορίες υπάρχει και ο story teller ή game keeper που συντονίζει την ιστορία και βάζει τους κανόνες στους παίκτες. Από κει κι έπειτα η ιστορία πάει εκεί που την πάει η φαντασία και η αλληλοδιάδραση των παικτών και σχεδόν όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Ακόμα και να γίνει το Ηράκλειο μια πόλη στην οποία ζουν βαμπίρ, λυκάνθρωποι και μάγοι. «Παίζαμε το Vampire σε ένα “φανταστικό” Ηράκλειο, σύγχρονο αλλά πιο μεγάλο και πιο “σκοτεινό”. Κάθε Κυριακή, μετά τις 17.00 όταν άρχισε να νυχτώνει, συναντιόνταν όλα τα βαμπίρ του Ηρακλείου στο «Ηλύσιο», στον υπερπολυτελή τελευταίο όροφο του Μεγάρου (ενν. Megaron Hotel ή Μέγαρο Φυτάκη), εκεί όπου δεν πάει ασανσέρ, ένας ολόκληρος όροφος που ανήκε στον «Πρίγκηπα». Το Ηλύσιο βέβαια στην πραγματικότητα ήταν το υπόγειο του Papercut. Οι παίκτες έρχονταν ντυμένοι και βαμμένοι ανάλογα με τους χαρακτήρες τους στο παιχνίδι και έκαναν αυτό που οι RPGάδες λένε “live action role playing” – και που ο Πέτρος θέλει διακαώς να αναστήσει. Δηλαδή οι παίκτες υποδύονταν τους χαρακτήρες τους, περνούσαν από το φαντασιακό μπλαμπλα στην ενσάρκωση και όσο πιο πειστικοί και επιμελείς ήταν στις μεταμφιέσεις τους τόσα περισσότερα points κέρδιζαν στο παιχνίδι. Το «σκοτεινό» αυτό Ηράκλειο που γεννήθηκε στο υπόγειο της Χάνδακος είχε μοιραστεί σε ζώνες: τα βαμπίρ ζούσαν στο κέντρο, οι λυκάνθρωποι στην περιοχή της Κνωσού και γενικά στα προάστια, οι μάγοι είχαν καταλάβει τα «κέντρα γνώσης» της πόλης: ΙΤΕ, Πανεπιστήμια, Βικελαία βιβλιοθήκη κ.ά.
Παίζαμε το Vampire σε ένα “φανταστικό” Ηράκλειο, σύγχρονο αλλά πιο “σκοτεινό”. Κάθε Κυριακή, όταν άρχισε να νυχτώνει, συναντιόνταν όλα τα βαμπίρ του Ηρακλείου στο «Ηλύσιο», στον υπερπολυτελή τελευταίο όροφο του Μεγάρου, εκεί όπου δεν πάει ασανσέρ
Το Live Action Role Playing δεν έχει σχέση με το Cosplay, αλλά και από αυτό έχουμε εδώ. Υπάρχουν δύο ενεργές ομάδες φαν των manga, των anime, των ιαπωνικών κόμικς που οργανώνουν πολύ επιτυχημένα cosplay events και μάλιστα με μία δόση αυτοσχεδιασμού και diy, μιας και λόγω κρίσης επιστρατεύεται η εφευρετικότητα. Όμως ο Πέτρος το τονίζει, τα παιδιά του ηρακλειώτικου cosplay (συνήθως ανήλικοι μαθητές) είναι μια διαφορετική ομάδα, μια διαφορετική υποκουλτούρα από αυτή των RPG – παρά τις όποιες ομοιότητες βλέπουμε εμείς οι αμύητοι.
Εμείς πάντως στο υπόγειο του Papercut πήραμε μια γεύση από το «βυζαντινό» Vampire που παίζεται αυτή την εποχή - και άγνωστο πόσο θα κρατήσει: μπορεί να πάρει χρόνια, μπορεί να μην τελειώσει ποτέ, συνήθως νικητές δεν υπάρχουν σε αυτά τα παιχνίδια «είναι το ταξίδι, η συναναστροφή, δεν υπάρχει Ιθάκη», εξηγούν. Ο Πέτρος – story teller αφηγείται, καθοδηγεί τους παίκτες και τους βάζει και εργασίες για το σπίτι. «Το παιχνίδι είναι εντελώς ιστορικό. Πρέπει να διαβάσουν ιστορία για να ξέρουν τι γίνεται και για να μπουν στο πνεύμα της εποχής. Οι απαιτήσεις μου είναι πιο πολλές και από αυτές που είχε ο καθηγητής ιστορίας στο σχολείο» (εκπαιδευτικό σύστημα, ακούει;). «Εγώ έχω διαβάσει πολλή ιστορία και έχω μελετήσει πολλές θρησκείες λόγω του RPG». Στις πανελλήνιες βέβαια, μας εκμυστηρεύεται ότι διάβαζε Lord of the Rings. Εκτός από την ιστορία, και άλλα στοιχεία παίζουν ρόλο για να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα: προσεκτική χρήση της «γλώσσας» που χρησιμοποιείς ανάλογα με τον χαρακτήρα που παίζεις, επικά soundtracks, χειροποίητα αντικείμενα, ψεύτικα αποκόμματα εφημερίδας, ό,τι είναι «στο μεράκι του καθένα».
Το παν είναι να υπάρχει μέτρο λέει ο Πέτρος. Ο παίκτης πρέπει να συνειδητοποιεί ότι δεν είναι ο χαρακτήρας του, λένε τα παιδιά στο τραπέζι. Και όσο να’ναι, χρειάζεται η στοιχειώδης ωριμότητα για να μην πάρεις στραβά το γεγονός ότι πάνω στο παιχνίδι ο χαρακτήρας του διπλανού σου έκλεψε το σπαθί ή σου ήπιε το αίμα. Τώρα ο επόμενος στόχος των RPGάδων του Ηρακλείου είναι να είναι λιγότερο «χύμα» και να προσπαθήσουν να οργανώσουν κάτι μέσω του Δήμου, για να μπορέσουν να βγουν από τα σκοτεινά υπόγεια και γιατί όχι, να δοκιμάσουν να παίξουν και σε δημόσιους, εξωτερικούς χώρους.
(Να δω τον Γκάνταλφ να ξεπηδάει από τη Βικελαία και να μάχεται με τα βαμπίρ στα Λιοντάρια και τίποτα στον κόσμο!)
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο popaganda.gr