Γράφει και εξερευνά ο "Περιπετών"
Το πετρωμένο κήτος που κοιτάει απειλητικά με ανοικτό το τεράστιο στόμα του την βόρεια ακτή του κόλπου των Χανίων ο λαϊκός θρύλος λέει πως δεν υπήρχε πάντοτε εκεί. Το αρχαίο Ακοίτιον (δηλαδή το ακατοίκητο) δημιουργήθηκε όταν το γιγάντιο αυτό κήτος μαζί με το μικρό του, μεταμορφώθηκαν σε πέτρα από τον Ποσειδώνα για να προστατέψει τους κατοίκους της ακτής από το ανθρωποφάγο θεριό. Η μαμά κήτος των 697 στρεμμάτων πλέον ονομάζεται Άγιος Θεόδωρος, από το μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται πάνω στο νησί αφιερωμένο στο Άγιο Θεόδωρο τον στρατηλάτη ενώ το μικρό της που την ακολουθεί, Γλαράκι ή Γλαροπούλα -ονομασία η οποία γίνεται προφανής, λόγω των εκατοντάδων γλάρων που σε καλωσορίζουν κατά την επίσκεψή σου σ'αυτόν-. Στα Χανιά πάντως, όταν αναφέρονται σ’ αυτό, χρησιμοποιούν πληθυντικό και λένε πάντα «τα Θοδωρού». Άλλες ονομασίες που συναντάμε στην ιστορία είναι Τούλλουρος ή Λητώα.
Κατά την Μινωική εποχή το μέρος αυτό απετέλεσε ιερό άσυλο· τα προχριστιανικά χρόνια χτίστηκε επάνω του ο πρώτος χριστιανικός ναός, ενώ το 1574 κατά την Ενετοκρατία το νησί μετετράπη σε φρούριο λόγω της δεσπόζουσας θέσης του. Τα Θοδωρού άλλαξαν χέρια αρκετές φορές μεταξύ Οθωμανών, Ενετών κι Ελλήνων ώσπου έγιναν μέρος της ανεξάρτητης Κρητικής Πολιτείας το 1897.
Η επίσκεψη στο νησί, ιδιαιτέρως στην βόρεια πλευρά του όπου η οπτική επαφή με την πολυσύχναστη παραλία έχει χαθεί, φαντάζει σαν πέρασμα σε κάποιον άλλο κόσμο και μια άλλη εποχή, τότε που το φυσικό τοπίο χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις ήταν ο κανόνας.
Μια από τις ελάχιστες παρθένες περιοχές που έχουν απομείνει στην Κρήτη, χωρίς την συνεχή παρουσία του ανθρώπου, η αντίθεση με την πολυσύχναστη, θορυβώδη και οικιστικά κατεστραμμένη ακτή του Πλατανιά και της Αγίας Μαρίνας που απέχει μόλις 500 μέτρα από το στόμα του κήτους στην νότια πλευρά του νησιού, είναι έντονη.
Το νησί λόγω της σπάνιας πανίδας καθώς και τους χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος που φιλοξενεί από την δεκαετία του 1960 έχει ανακηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή και έχει μετατραπεί σε χώρο εκτροφής του κρητικού αίγαγρου (το γνωστό μας απειλούμενο αγρίμι πού'ναι το αρσενικό μέλος, ενώ το θηλυκό ονομάζεται σανάδα) ώστε να προστατευτεί η γενετική καθαρότητα του πληθυσμού στο Φαράγγι της Σαμαριάς. Ο κρητικός αίγαγρος που προτιμά τις ορεινές, βραχώδεις περιοχές, με τις μεγάλες κλίσεις και τη χαμηλή βλάστηση από φρύγανα είναι ντροπαλός στον φυσικό του τόπο και τα 70 περίπου ζώα που ζουν εδώ έχουν βρει το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπαραχθούν και να ζήσουν σε ασφάλεια μακρυά από τους λαθροθήρες των Λευκών Ορέων. Αν και συνήθως αποφεύγουν τους ανθρώπους, κατά την αποβίβασή μας στο νησί μας προϋπάντησε ένα νεαρό αγρίμι.
Κατά την προσέγγιση από την νοτιοανατολική πλευρά, στον μοναδικό όρμο και παραλία, το μόνο μέρος όπου κανείς μπορεί να ανέβει στο νησί χωρίς να χρειαστεί να κάνει αναρρίχηση, μια πινακίδα προειδοποιεί πως απαγορεύεται η προσέγγιση στα 100μ και η αποβίβαση. Κάθε χρόνο όμως στις 8 Ιουνίου, ημέρα της γιορτής των Αγίων Θεοδώρων, επιτρέπεται η πρόσβαση για λίγες μόνο ώρες υπό την Διεύθυνση Δασών Χανίων, που είναι και η διαχειρίστρια του χώρου της νήσου Θοδωρού.
Στην περιοχή γύρω από το εκκλησάκι υπάρχει ένα πανέμορφο αλσύλλιο με πεύκα. Η θέα εκτείνεται από το Κρητικό Πέλαγος, το Ακρωτήρι, την πόλη των Χανίων μέχρι τα Λευκά Όρη και τον Πλατανιά· κι εκεί, καθώς αράζεις στην σκιά των πεύκων μέσα στην απόλυτη ηρεμία και την ραστώνη, εύχεσαι να μπορούσες να μείνεις πάνω σ'αυτόν τον βράχο εβδομάδες και μήνες ολόκληρες μακρυά, αν και τόσο κοντά, από τα εκατομμύρια των επισκεπτών, των ρακετών και των μουσικών του καλοκαιριού.
Ωστόσο, εκτός από τον αίγαγρο πολλά άλλα ζώα και φυτά περισσότερο ή λιγότερο σπάνια φιλοξενούνται στον χώρο αυτό· από πέρδικες, αρούρια και λαγούς μέχρι το μεταναστευτικό γεράκι Μαυροπετρίτης, ακόμη ένα απειλούμενο είδος, καθώς και πάμπολλα αποδημητικά πουλιά και θαλασσοπούλια όπως Αρτέμηδες, Θαλασσοκόρακες, Μύχοι κ.α.
Περίπου πενήντα μέτρα ανατολικά από την νοτιοανατολική ακτή του νησιού κανείς μπορεί να δει στον βυθό μέσα από τα διαυγή νερά που το περιτριγυρίζουν, το καλοδιατηρημένο κουφάρι ενός γερμανικού αεροπλάνου που είχε καταρριφθεί κατά την Μάχη της Κρήτης τον Μάιο του 1941. Απομεινάρια ενός ακόμη γερμανικού μεταγωγικού αεροπλάνου έχουν βρεθεί κι επάνω στο νησί.
Η επίσκεψη στο νησί, ιδιαιτέρως στην βόρεια πλευρά του όπου η οπτική επαφή με την πολυσύχναστη παραλία έχει χαθεί, φαντάζει σαν πέρασμα σε κάποιον άλλο κόσμο και μια άλλη εποχή, τότε που το φυσικό τοπίο χωρίς ανθρώπινες παρεμβάσεις ήταν ο κανόνας. Οι μόνοι ήχοι πέρα από τους ήχους των γλάρων, των χελιδονιών και τών άλλων πουλιών είναι ο επίμονος παφλασμός των κυμάτων στην ανεμοδαρμένη βόρεια πλευρά με τα απόκρημνα βράχια. Εάν αποφασίσετε να κάνετε τον περίπλου κολυμπώντας ή με σανίδα, κανώ κτλ. να έχετε υπόψιν πως στο βόρειο μέρος σχεδόν πάντα υπάρχουν μεγάλα κύματα λόγω του αντιμάμαλου και ο διάπλους από εκείνα τα νερά είναι μόνο για τους τολμηρούς.
Η περιπλάνησή μας πάνω και γύρω από το Ακοίτιο έγινε με απόλυτο σεβασμό στο μοναδικό αυτό φυσικό περιβάλλον. Η προσέγγισή μας έγινε από την θάλασσα αθόρυβα με σανίδες, ενώ στο νησί επάνω περπατήσαμε ξυπόλυτοι ώστε να μην συμβάλλουμε στην διάβρωση του εδάφους, και χωρίς κανένα θόρυβο ώστε να μην ενοχλήσουμε την άγρια πανίδα του νησιού. Όλα αυτά βεβαίως έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με τα δεκάδες τζετ σκι που περιτριγυρίζουν το νησί και τις θαλαμηγούς που καθημερινά αράζουν στον όρμο με την μουσική στην διαπασών. Τα επανειλημμένα αιτήματα προς της Διεύθυνση Δασών και τα σχέδια του Δήμου για “αξιοποίηση” (η Οργουελική αντιστοιχία της λέξης καταστροφή) του νησιού που είχαν υπογραφεί επέρσι ελπίζουμε να έχουν εγκαταλειφθεί μια για πάντα ώστε να συνεχίσει αυτός ο παράδεισος να υπάρχει όπως τον γνώρισαν οι προηγούμενες γενεές.